Ég veit ekki með ykkur, en þegar ég sé vindmyllu þá fer ég ósjálfrátt að hugsa um Don Kíkóta. Eða kannski aðallega um vindinn sjálfan, þetta ósýnilega afl sem blæs okkur í gegnum daginn, ýtir á móti manni á leið í vinnu og lætur þakrennur syngja á haustin. Vindurinn er þarna alltaf, en við höfum tekið okkur góðan tíma í að læra að nýta hann. Og nú stendur hann í miðri orkupólitískri skotgröf, einhver vilja fleiri vindmyllur, aðrir segja þær skemma útsýni og skila litlu.
Í þessum þætti sest ég niður með Karen Maríu Jensdóttur sem veit sitt hvað um vindorku og við ætlum að skoða þetta allt saman: söguna, tæknina, loftið og umræðuna. Því hvort sem manni líkar betur eða verr við myllurnar, þá er víst að vindurinn er ekki á förum.